Het leven beleven zoals het is bedoeld, is niet ons hele leven voor ons weggelegd. Ieder mens maakt tegenslagen mee, die impact hebben. De ene tegenslag is groter dan de ander. De grootste tegenslagen hebben te maken met afwijzing. Die komen snoeihard binnen. Afwijzing betekent, jezelf afwijzen. Een enkel zinnetje kan er al voor zorgen dat je dag die zo vrolijk begon, omdraait als een blad aan een boom. Je schrikt enorm van dat ene zinnetje, je kruipt weg in je schulp. Hoe kan die ander zo onaardig zijn? Je begrijpt het niet. Je deed toch niets verkeerd? Je wilde alleen maar aardig zijn. Je was aardig toch, je had niet de intentie de ander pijn te willen doen toch?
Twijfels slaan toe. Je gaat met een rotgevoel verder, het hoofd draait overuren en je zou het liefst in een hoekje willen gaan zitten, weg van alles en iedereen. De volgende dag is het gevoel aardig weggeëbd, er kwam nog wel even een vervelende gedachte naar boven, maar ach, de nieuwe dag wacht. Wat we niet weten, is dat als we telkens weer opnieuw op deze manier blijven reageren op een onaardige opmerking van iemand, we aan het stapelen zijn binnen onszelf. Stapelen van emoties. Die emoties zetten zich ergens vast en starten een protest. Dat protest kan zijn, je ervaart hoofdpijn, je voelt je misselijk, je begint slecht te slapen. Je bent niet bij machte voor jezelf bewust te zijn dat die kwaaltjes die je ineens begint te voelen, iets te maken kunnen hebben met opgekropte negatieve emoties. Je hebt niet in de gaten dat je jezelf aan het afwijzen bent. Op een gegeven moment voel je je moe, er volgt een griepje. Je voelt je beroerd. Na een paar dagen, terwijl je eigenlijk diep van binnen wel weet dat je nog meer rust nodig hebt, ga je alweer aan de slag. Afwijzing van jezelf.
Op een gegeven moment gaat lijf en geest harder protesteren, je negeert dit protest. Totdat de bom barst en je bij een opmerking van een dierbare snoeihard uitvalt. Alle frustraties van de afgelopen tijd gooi je de ander voor de voeten, om daarna in huilen uit te barsten. Je herkent jezelf niet meer, want zo ben je helemaal niet. Je bent juist altijd lief, aardig, meegaand, en al helemaal nooit boos op een ander. Het lucht wel op, heel even voel je dat, om daarna al direct schuldgevoelens te ervaren dat je die ander de volle laag hebt gegeven. Je wijst jezelf wederom af.
Hoe kun je nu voorkomen dat je jezelf keer op keer blijft afwijzen en jezelf het licht ontneemt van de liefde? Dat je niet meer wegduikt als iemand iets onaardigs zegt? Dat je je er niet meer zo intens door laat raken? Door heel bewust te gaan luisteren naar jezelf. Dat is de eerste stap. Luisteren naar jezelf is, bewust stil gaan staan en ervaren wat iets met je doet. Als je dat ervaart, voel je boosheid, of blijheid, of teleurstelling. Het gevoel wat je ervaart, dat naar de ander gaan uiten. Letterlijk gaan aangeven, “ik voel mij teleurgesteld”, “ik voel mij blij als je dat zegt’, “ik voel boosheid opkomen door jouw opmerking’. Door dit te doen, zet je emoties niet meer vast in jezelf. Krop je geen emoties meer op. Maak je jezelf niet meer ziek. Stel je naar de ander een grens. Krijg je meer respect van anderen en ervaar je respect voor jezelf. Zo zet je jezelf letterlijk in het licht. Zo omarm je de liefde voor jezelf. Wil je meer lezen hoe of je jezelf meer en meer in het licht kunt zetten, hoe of je je kunt wapenen tegen afwijzing? kijk op www.gripopdeliefde.nl